Yapabileceklerimiz çok sınırlı, ama iyi hissettiriyor. Daha az utanıyor, daha çok ısıtıyoruz ruhlarımızı. Arda, fikri ortaya atıyor. Onunla eş zamanlı Gül de aynı fikri yazıyor bana başka taraftan. Vay be diyorum, işaret bu, yapalım. Ağır ağır da olsa ilerliyoruz.
Az laf çok iş misali, az yazı çok görselle anlatalım istiyoruz. Anıl Tortop yetişiyor imdadımıza. Önce bir Van kedisi çiziyor, havalara uçuyoruz. Sonra ne yapıyoruz’u 4 adımda anlatırken öyle bir çiziyor ki, çığlıklar atıyoruz :)
Gül hemen başlıyor örmeye ve fotoğraf gönderiyor, aslında bir sürü kişi örüyor şuan farkında olmadan :)
Sahi, ne yapıyoruz?
1- Örüyoruz
2- Bir araya toplanmasını sağlıyoruz (bize gönderiyorsunuz yani:)
3- Gelenleri türlerine göre (bebek-çocuk-bere-atkı-yelek-kazak gibi) ayırıp, koliliyor ve Van’da bulunan arkadaşlarımıza gönderiyoruz.
4- Oradaki arkadaşlarımız ise bizzat bebek ve çocuklara bizim ördüklerimizi giydirerek ısınmalarını sağlıyorlar.
Neden bebek ve çocuk?
En çok onlar üşüyor. Ya da en çok onların üşümesine üzülüyoruz. Tabii bir de örülecek şeylerin boyutları da kendileri gibi minnak olduğundan daha hızlı örülüyorlar. 1 yetişkin kazağı öreceğimize, 10 çocuk beresi örüyoruz (bi nevi sürümden kazanıyoruz:)
Hedefimiz
Aslında hedefimiz kısa zaman içinde, gönüllüler olarak işe sadece emeğimizi koymak. Yün iplerin temini konusunda bir sponsor arayışımız var. Ve elbette örülenlerin Van’a ulaştırılmak üzere bir merkezde toplanması aşamasında kargo masrafları olacak. Diyoruz ki bir yüncü, bir de kargocu dese ki, “Minicik bereler, atkılar için dükkan sizin, ne demek” :) Biz de kendilerine teşekkür etsek buradan.
Sonsuza dek Van’a bere ve atkı mı göndereceğiz?
Elbette hayır. Van toparlanacak, ihtiyaçlar azalacak ve hatta umarız ki hiç ihtiyaç kalmayacak. Ama bir simge olarak kalacak. Van’lı bebekler ve çocuklar için başladığımız iş, sonrasında belki kimsesiz çocuklara yarayacak. Belki bir başka şehirde bir imdat çığlığına koşacak o bereler. Olmaz mı? Neden olmasın?
Olduralım mı?
Alev Durmuşoğlu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder